Sąd Okręgowy w Warszawie, w jednym z prowadzonych przez naszą kancelarię spraw kredytobiorców frankowych przeciwko Getin Noble Bank, zwrócił uwagę na ważny aspekt dotyczący uprawdopodobnienia roszczenia wynikającego z nieważności umowy, a tym samym wskazał kierunek, w jakim winno pójść orzecznictwo sądowe w zakresie stwierdzania nieważności umów frankowych.
Do tej pory rzadko poruszany aspekt na skutek podnoszonej przez nas argumentacji został zauważony przez skład orzekający. Sędzia stwierdził, że dodatkowym wyznacznikiem stwierdzającym nieważność umów frankowych jest ich sprzeczność z treścią rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 roku w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych. Wymaga podkreślenia, że zgodnie z motywem 5 preambuły powołanego rozporządzenia wykonawczego wskaźnik LIBOR jest obliczany jedynie dla 5 walut, w tym euro. Oświadczenie administratora złożone zgodnie z art. 27 rozporządzenia przewiduje, że LIBOR jest obliczany dla euro, dolara amerykańskiego (USD, franka szwajcarskiego (CHF) funta brytyjskiego (GBP) oraz jena japońskiego (JPY). Biorąc pod uwagę, że stosowanie wskaźnika nie wpisanego do rejestru prowadzonego na podstawie art. 36 rozporządzenia BMR jest zabronione, zaś zarejestrowany administrator określa sposób zastosowania tego wskaźnika, należy stwierdzić, że rozporządzenie zabrania również zastosowania stawki LIBOR jako wskaźnika referencyjnego dla wierzytelności wyrażonych w złotym polskim. Dla spraw frankowych oznacza to, że umowa kredytu hipotecznego w PLN oprocentowana według wskaźnika LIBOR jest sprzeczna z powołanym rozporządzeniem, a zatem nieważna z mocy art. 58 § 1 kc.
W zakresie stwierdzenia nieważności umowy należy dodać rozważenie możliwości trwania umowy po usunięciu z niej spornych postanowień. W obecnym stanie orzecznictwa nie może być wątpliwości co do abuzywności tego rodzaju postanowień umownych – por. wyrok TSUE w sprawie C-260/18 oraz wyroki SN w sprawach III CSK 159/18 oraz I CSK 242/18). Po ich usunięciu pozostają elementy niezbędne dla trwania umowy kredytu – w szczególności wysokość odsetek zastrzeżonych według stawki LIBOR. W ocenie sądu taka umowa nie może być wykonywana ze względu na zakaz stosowania tego wskaźnika do wierzytelności wyrażonych w PLN.
Jaki z tego wynika praktyczny wniosek ? Otóż, nawet jeśli wg sądu umowa powinna być odfrankowiona, to sąd nie powinien tego robić. Jedynym rozwiązaniem jest unieważnienie takiej umowy.
Zrób ten pierwszy krok, wyślij nam swoją umowę kredytową i dowiedz się więcej o swojej sytuacji.
https://kancelariafrankowicza.pl/kontakt/
Piotr Truszkowski
Adwokat
Biegły Sądowy Przy Sądzie Okręgowym w Warszawie
Przy Współpracy z Konradem Mania